Zeilschool in winter

Een fotogeniek plekje in Huizen is de aanloophaven met zijn ophaalbrug.

Zandkasteel

‘Kijk uit voor de kinderlokker’, zei mijn moeder altijd, ‘hij neemt je mee voor een ijsje’.
Dat is mooi meegenomen dacht ik toen, want geld voor een ijsje kreeg ik nooit mee.
Het gevaar ontging me en ging ooit éénmaal mee met zo’n jongen die mij een ijsje gaf, waarschijnlijk door de waarschuwingen van mijn moeder.
Ik moet een jaar of 10 geweest zijn.
Wat een aardige jongen was het en het ijsje was heerlijk.
Ik sprak voor de volgende dag met hem af op het strandje in ons dorp. Hij kon mooie zandkastelen bouwen, zei hij.
Nou, dat wilde ik wel eens zien en natuurlijk met een ijsje.
Ik vertelde het mijn moeder en ze gaf me een verbod om naar het strandje te gaan.
Vandaag, 50 jaar later, moest ik aan mijn moeder denken.
Vanaf mijn balkon fotografeerde ik deze ‘wachtende’ en bouwende man.

Nu pas begreep ik de waarschuwingen van mijn moeder voor die lieve man die mij een ijsje gaf.

Maar misschien is dit toch gewoon een man die van zandkastelen bouwen houdt.

Bouwde hij gewoon een zandkasteel omdat hij het leuk vond of zat er meer achter?

Er kwam vanmiddag één kind opdagen, waarschijnlijk gewaarschuwd door zijn moeder.

Een mooi maar verdacht zandkasteel.

Dubbelboten

Een raar fenomeen dat catamarangebeuren.
Twee boten en toch eigenlijk maar één.
Hoe bedenk je het.

Er is vanaf mijn balkonnetje altijd wel wat te zien.

Afgelopen weekend was het ‘De Nederlandse Dart18 Klasse’ die te gast was bij Surfclub Gooimeer op recreatieterrein Gooierhoofd.

http://www.deweekkrant.nl/artikel/2011/mei/06/dart_18_catamaranevenement

Na de urenlange voorbereidingen op weg naar de start.

Leuk om te zien en ik legde het natuurlijk vast op de pixels.

Gelukkig was er een mooie bewolking boven hun hoofden.

Van het wedstrijdverloop begreep ik helemaal niets en ik kan dus ook niet vertellen wie er gewonnen heeft.

Het lijkt me een raar wereldje. Een sport voor ‘verwende’ mannetjes en vrouwtjes. Niet voor iedereen weggelegd, bedoel ik.
Niet neerkijkend op hun sportprestaties.

Ach, ze hebben me een paar uur bezig gehouden.
Bedankt dubbelboters.

Vrijgezellendagen

Ieder voor en najaar verschijnen de zwanen in groten getale op het Gooimeer.

Men zegt dat het de vrijgezellenzwanen zijn die een partner zoeken.
Een goed idee van die overgebleven zwanen.
Zo heb je tenminste keus.
De discotheek voor zwanen in het zwanenmeer.

Toch maar even wikipedia geraadpleegd:

Zwanen zijn monogaam; een paar blijft hun hele leven bij elkaar.
Het vrouwtje broedt gemiddeld zes bleke, effen eieren uit.
Ondertussen houdt het mannetje de wacht. Bij het verdedigen van hun broedsel kunnen mannetjes behoorlijk agressief zijn. Hierbij schuwen ze zelfs niet om te dichtbij komende mensen aan te vliegen. De taak van het mannetje houdt niet op bij het bewaken van het broedende vrouwtje: bij sommige soorten helpt het mannetje ook met het uitbroeden van de eieren.
Een zwaan leeft in het wild ongeveer 20 jaar.
De knobbelzwaan (Cygnus olor) is een vertrouwde verschijning in plantsoenen en op meren.
Het wijfje broedt tot 38 dagen op de 5 tot 8 ovale eieren van ongeveer 11 cm.
Zwanenkinderen blijven een heel jaar lang bij hun ouders, maar ze verlaten al wel spoedig het nest en kunnen na 4 – 5 maanden vliegen. Voor vogels is dat heel erg lang.

Ik ben erg nieuwsgierig naar het percentage scheidingen bij zwanen.
Bij relaties in Nederland neemt dat toe.

Over een paar weken is de scheiding tussen de Volkskrant en haar bloggers een feit.

Jammer.

Lekker droog

Het is een mooie zomer in de lente. Lekker droog. Ik geniet ervan.
“Ik ga nog even achter zitten (in de schaduw), kom je ook?”
“Nee, ik ga vóór zitten”.
“O jee, heb je vanavond een vergadering?”
Na 25 jaar huwelijk werkt mijn humor niet meer en ik stort me op het nemen van foto’s, weliswaar achter.
Alleen zittend ‘achter’ denk ik, in de schaduw, nog even na over de column van Wagendorp.
Hij heeft gelijk: mijn identiteit komt ook een beetje droog te staan met dit weer.
Geen idee of ik een regendansje moet maken of op een Alexander-ijsbergje moet hopen. Ik voel me een zorgleerling.
Morgen: Overwegend droog met flink wat zonneschijn. In de middag veelal 20 à 23 graden.
Daarna meer weer.

Even mijn ‘achter zitten’ laten zien. Nog steeds droog.

Tja, altijd maar die tijd.

En die vochtigheidsgraad.

Ik kijk moedeloos naar de skyline van Almere.

En word weer een beetje vrolijk van de ondergaande zon, achter mijn rug.
Ik houd het droog.

Niemand kon hem tegenhouden

Lang heb ik met hem gesproken.
Hij was heel vastbesloten: ‘het is genoeg geweest’, zei hij.
Dapper nam hij zijn besluit.

Ik stond erbij en keek ernaar.

Zittend aan de eettafel met drie zestigers kwam Arnon Grunberg ter sprake n.a.v. ABC, die op 4 januari 2011 beviel van een dochter.
Maar van wie was ook alweer de vader? Zo kwamen we op journalist Gijs Groenteman, de zoon van Hanneke, om daarna weer terug te keren naar Aaf die het theaterprogramma ‘Luxeproblemen’ heeft gemaakt met Machteld van Gelder.
‘Het handtaslezen’, één van de onderdelen van het programma, werd er uitgepikt.
Aaf Brandt Corstius analyseert de gebruiker van de tas aan de hand van de inhoud.
Het schijnt een humorvol onderdeel van het programma te zijn.

De tassen van de drie dames werden zonder schroom geleegd op de eettafel.

Het ontleden van de inhoud van de tas gaf inderdaad veel informatie over de eigenaar.

De manier waarop het ledigen van de tas plaatsvond verklapte al bepaalde karaktereigenschappen.

Hoe open vrouwen dan opeens zijn over die inhoud van die tas, terwijl mannen
er normaal gesproken niet eens naar mogen wijzen.
De geheime agenda’s werden natuurlijk niet opengetrokken.
Kortom Aaf en Machteld hebben ons een echt gesprek (en een blogje)
op Libelleniveau bezorgd.
Met onze psychologie van de koude grond hebben we erg gelachen.

Met ‘Luxeproblemen’ staan ze nog een tijdje in het theater.
Eén van de aanwezige zestigers, die de voorstelling had gezien, vond het een aanrader.
Het voorproefje dat Aaf gaf bij Paul de Leeuw heb ik wel gevonden.

http://humortv.vara.nl/pa.342796.aaf-brandt-corstius.html

Mijn VK-blog laat ik in rook opgaan.

Toch maar voor mezelf begonnen.
Mijn eerste eigen bedrijf, althans zo voelt het.
De foto’s heb ik allemaal nog in mijn bezit en de teksten waren niet de moeite waard om te bewaren.
Met de hogedrukspuit ga ik mijn archief van het VK-blog op 28 februari 2011 vernietigen.

Geen hond die daar ooit nog naar zou gaan kijken.
Mijn uitlaathondje vertelt me dat de bal weer kan gaan rollen.

Hij stelt me iedere keer weer in staat om het balletje weer te laten rollen.

Hij geeft me tenminste mijn opgegooide ballen weer terug.
De Volkskrant heeft tot nu toe niet laten weten om dat van plan te zijn.